Na de oorlog 40/45, toen iedereen weer in z’n gewone doen raakte, wilden de jonge mannen van die tijd wel weer eens wat ontspanning. Op sportgebied was er in Willemstad op dat gebied nog helemaal niets te doen en wij vonden dat daar maar eens verandering in moest komen.
Vijftig gulden voor een bal
Die ”Wij” waren Giel en Tinus Dubbelman, Bram Groenhof, Maarten den Hollander, Piet Klein, Frans van de Linden, Rein Saarloos en G de Visser, die vonden dat er maar weer eens gevoetbald moest worden. Zelf ben ik toen, uiteraard op de fiets, naar Roosendaal gegaan om daar een bal te kopen. Na en goed gesprek kreeg ik de bal voor vijftig gulden, toendertijd een hoop geld. Een bal overigens die we met een fietspomp en fietsventiel op moesten pompen. Maar, we konden voetballen en dat deden we op het terrein van Bastion Zeeland, waar nu de muziektent staat en wat wij vroeger ”de Batterij” noemden. Als we elf man bij elkaar konden trommelen speelden we ook al wel eens een wedstrijd tegen een ploegje uit Klundert en Oudemolen.
W.V.C. als eerste naam
Voetbalschoenen waren er in het begin natuurlijk ook niet. Die werden dan meegebracht uit Rotterdam. Schoenen met stalen neuzen, daar kon je lekker hard mee ”punteren”, en onder de schoen doppen van schijfjes leer die op de zool gespijkerd waren. We noemden ons clubje W.V.C. .... Aan de Stadsendijk bestond ook een voetbalclubje t.w D.E.V.O.
Kwartje contributie
Een echt bestuur hadden we toen nog niet, in die periode was ik zo’n beetje Manusje van alles, voorzitter, penningmeester en ballenbewaarder tegelijk. We betaalden een kwartje contributie per week en dat had ik hard nodig. Toen we meer leden kregen wilden die ook wat meer wedstrijden spelen, maar dan moesten we lid worden van de KNVB. Ons probleem was echter dat wij geen terrein hadden dat ook maar in de verste verte voldeed aan de eisen van de K.N.V.B. want de ”De Batterij” was veel te klein. Na een gesprek met de heer W. Lodders werd ons een weiland te huur aangeboden in de buitenpolder ”Maltha”, wat bij storm wel eens onder water liep.
Kogelvangers
Voor de oorlog werd deze wei gebruikt door twee schietverenigingen. Achter de schijven waar op geschoten werd was een heuvel opgeworpen om de kogels op te vangen vandaar de naam ”Kogelvanger”. Na onderhandeling werd een huursom overeengekomen van ƒ 100,00 per jaar, mits we zijn café als clubhuis zouden kiezen en dat wijzelf twee afrasteringen zouden plaatsen om het vee erachter te houden als wij moesten spelen. Vervolgens een brief naar de K.N.V.B wat resulteerde in aanvraagformulieren om ons als lid aan te melden. We kregen bericht terug dat we als lid geaccepteerd werden en dat we ons voortaan ”Kogelvangers” mochten noemen. Ook kregen we een lijst waarop stond waaraan we allemaal moesten voldoen, o.a: een kleedlokaal waarin we ons zouden kunnen verkleden, evenals onze gasten en de scheidsrechter natuurlijk. Daar stonden we wel even raar van te kijken want we wisten niet beter als dat je je kleren thuis aandeed, je kleren eroverheen en op het voetbalveld aangekomen, je kleren langs de lijn en als het regende een regenjas eroverheen. We hadden nog niet eens doelpalen, laat staan doelnetten.
Koeienstront en lijnen van zaagsel
Piet Groenhof zorgde voor de doelpalen terwijl de gebroeders Dubbelman met garen waar visnetten mee gebreid werden, de netten gemaakt werden. Iedereen stak de handen uit de mouwen als het nodig was en het was vaak nodig. Zo moest voor iedere wedstrijd de koeienstront van het veld geruimd worden. Lijnen werden getrokken van zaagsel. We waren nu zo ver dat we wedstrijden op een echt voetbalveld konden gaan spelen, maar we vonden het toch eerst nodig om een volledig bestuur te benoemen, daar het werk voor één man teveel werd.
24 juni 1946
We hebben toen een vergadering belegd in ons clubhuis bij W. Lodders in het z.g. ”Schippershuis” daar heeft op 24 Juni 1946 de eerste Algemene Ledenvergadering plaatsgevonden. Deze datum werd later officieel aangemerkt als oprichtingsdatum. Als voorzitter werd Dhr W.Maris gekozen, secretaris werd Dhr. J.C.Crul, terwijl ikzelf penningmeester ben gebleven. Het bestuur en de leden van nu wil ik complimenteren met alles wat er tot nu toe bereikt is.
Tevens wens ik het bestuur veel sterkte en wijsheid voor de komende tijden en de leden zou ik willen vragen alle medewerking aan het bestuur te geven, want die mensen geven erg veel van hun vrije tijd voor jullie belangen.
P.C. Klein, mede-oprichter en
erelidid van de v.v. Kogelvangers (†)
